Boże Drogowskazy - Przykazanie VIII

Staramy się być dobrymi ludźmi. Jednak nasze słabości oraz wady powodują, że popełniamy błędy, a nawet swoim złym zachowaniem krzywdzimy rodziców, braci i siostry, kolegów oraz koleżanki. Otrzymaliśmy od Pana Boga wiele darów: wzrok, słuch, powonienie, smak, mowę. Te Boże prezenty mają pomagać nam w życiu oraz służyć ludziom. Ponieważ są darami, zwanymi też talentami, odpowiadamy za nie przed Panem Bogiem.
     W ósmym przykazaniu Bóg przestrzega nas o niewłaściwym korzystaniu z daru mowy. Naszym głosem winniśmy wielbić Pana Boga oraz dobrze i sprawiedliwie mówić o innych ludziach.
     Często bywa tak, by usprawiedliwić nasze złe czyny, mówimy o wadach kolegów i koleżanek. Takie zachowanie nazywamy plotkowaniem lub obmową. Tymczasem plotką nie zmienimy drugiego człowieka, a jedynie wyrządzimy mu krzywdę. Jeśli ktoś źle postępuje, należy go upomnieć lub pomodlić się za niego.
    Jeszcze większym nieszczęściem jest mówienie nieprawdy o koleżankach i kolegach. Ten grzech nazywamy oszczerstwem. Chcąc naprawić wyrządzoną krzywdę, trzeba skrzywdzonego człowieka przeprosić i odwołać wypowiedzianą nieprawdę w obecności tych osób, które były świadkami naszych fałszywych słów. Zanim wyrazi się opinię o innych, należy zatem dobrze się zastanowić, czy słowa te nie będą obmową lub oszczerstwem.
    Nie jesteśmy posłuszni wezwaniu ósmego przykazania, gdy mówimy nieprawdę, czyli kłamiemy. Szczególnie rodzice oraz nauczyciele i wychowawcy mają prawo, abyśmy ich nie okłamywali. Kłamcy nikt nie będzie wierzył i straci on dobrą opinię.
     Pomyśl:
    Jak korzystam z daru mowy?
    Czy dziękuję Panu Bogu za to, że mogę mówić?
    Czy zawsze mówię prawdę?
    Czy nie posługuję się plotką lub oszczerstwem?